ေဒးေဒးေရ..
ေအးခ်မ္းတဲ့မနက္ခင္းေလးျဖစ္ပါေစလို႔ ဘုန္းဘုန္းဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ အရင္ေပးစာ (၄) ထဲမွာ ဒီကိုေရာက္ခါစ ေတြ႕ၾကဳံရတဲ့ ေနထိုင္မႈအေျခအေနေလးေတြ ေရးထားတယ္။ အခု ဒီစာမွာေတာ့ ကံထူးလို႔ စြယ္ေတာ္ဖူးရတယ္ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ စြယ္ေတာ္ဟာ သီရိလကၤာနိုင္ငံမွာ ကိန္း၀ပ္တည္ရွိ ရွိတယ္။ ေလးနစ္ ဒါမွ မဟုတ္ ငါး ႏွစ္မွတစ္ႀကိမ္ ဖြင့္တယ္လုိ႔ ေျပာသံၾကားရတယ္ တိတိက်က်ေတာ့ မသိရေသးပါဘူး။ အဲ့ဒီအခါမွ တစ္ႏိုင္ငံလုံးက ဘုရားဖူးေတြ ကမၻာအရပ္ရပ္ကဘုရားဖူးေတြနဲ႔ စည္ကားလို႔ေနတယ္။ ဘုန္းလည္း ဒီလိုႀကဳံရခဲတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ႀကဳံရတာ အင္မတန္ကံထူးတာေပါ့။ တကယ္လို႔သာ ဒီႏွစ္မလာျဖစ္ပဲ ေနာက္ႏွစ္မွသာ ပညာသင္ထြက္ခြါရရင္ ဒီလို ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲ စြယ္ေတာ္ဖူးရဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူးေလ။
ဘုရားဖူးတဲ့ေနရာမွာ ထူးျခားခ်က္ကေလးကို ေတြ႕ရတယ္။ စြယ္ေတာ္ဖူးဖို႔ တန္းစီေနၾကတဲ့လူတန္းႀကီးဟာ
ေလးဖက္ေလးတန္အျပည့္ေပါ့။ လူေပါင္းသိန္းခ်ီၿပီးေန႔စဥ္လာၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ သူတို႔ရဲ႕၀တ္စုံေပါ့သမီးရယ္။ သာမန္အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အ၀ါ အနီ အေၾကာင္ အၾကား ေတြအ၀တ္မ်ားတဲ့ ဒီနိုင္ငံသားေတြဟာ ဒီေနရာမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အျဖဴေရာင္ ၀မ္းဆက္အ၀တ္ကို သာ၀တ္ၾကတာေတြ႕ျမင္ရတယ္။ ဘယ္ကိုၾကည့္ၾကည့္ အျဖဴေရာင္ေတြပဲ လြမ္းမိုးေနတယ္။ သမီးဆီပုိ႔တဲ့ ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာ ျမင္ရမွာေပါ့။ သူတို႔ဟာ ဆူညံမႈမရွိပဲနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ၿငိမ္သက္စြာပဲ တန္းစီၾကတယ္။ လုံျခဳံေရးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို တင္းၾကပ္တယ္။ ခါတိုင္းဘယ္ေနရာမ်ဳိးကိုမဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ အစစ္အေဆးမရွိသြားနိုင္ေပမဲ့ ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာေတာ့ လူအားလုံးကို လုံျခဳံေရးအရ ရွာေဖြပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတို႔ ကိုယ္ အႏွံ႕ရွာတာပဲ သူတို႔က ဘုန္းဘုန္းတို႔ကိုေတာ့
တန္းစီမခိုင္းေတာ့ဘူး စြယ္ေတာ္တိုက္ရွိရာကို သြားၿပီး တိုက္ရိုက္ဖူးခြင့္ရတယ္။
ငါးႏွစ္မွတစ္ႀကိမ္ဖူးရတဲ့ ဒီစြယ္ေတာ္ကို ဖူးခ်င္ၾကလြန္းလို႔ ညအိပ္ၿပီးေစာင့္ၾကတဲ့ လူေတြဟာ တစ္ရက္ဖူးၿပီးတာနဲ႔ျပန္ မသြားၾကဘူး။ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ထပ္ခါထပ္ခါ တန္းစီၿပီး
အႀကိမ္ၾကိမ္ဖူးၾကတာကို ေတြ႕ျမင္ရတယ္။ လူအခ်ဳိ႕ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ၅ ၾကိမ္ရွိၿပီေျပာတယ္။ အရမ္းအားရစရာေကာင္းတာပဲ။ ဘုန္းဘုန္းေနတာက သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ၿမဳိ႕ေတာ္ ကိုလံဘို မွာေလ။ စြယ္ေတာ္ျမတ္ကေတာ့ ကႏၵီဆိုတဲ့ၿမဳိ႕ေလးမွာ ကိန္း၀ပ္တည္ရွိတယ္ေပါ့။ စြယ္ေတာ္ဖြင့္ပြဲနဲ႔ႀကဳံေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာဖို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။ သူမ်ားေတြက ေျပာတယ္။ သြားသာသြား ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲပဲတဲ့ သီးျခားဘုရားဖူးလာရင္ ေနာက္တပ္ငါးႏွစ္ေစာင့္ရမွာ
လို႔ေျပာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ဘုန္းဘုန္းလည္း သြားဖို႔စီစဥ္တာေပါ့။
ရထားနဲ႔ သြားရင္လည္းရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုန္းဘုန္းတို႔က ကားအျပတ္ငွါးလိုက္တယ္။ အသြားအျပန္ စားေသာက္တာေတြအပါအ၀င္ အားလုံးကုန္က်ေငြက ၁၁၀၀ ရူပီးက်တယ္။ တစ္ပါးအတြက္ေပါ့ေနာ္။ အားလုံးဆိုရင္ေတာ့
ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းေက်ာ္ေလာက္ကုန္းမယ္ထင္တယ္။ ဘုန္းဘုန္းတို႔က ေန႔ခ်င္းျပန္သြားလိုက္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာရွိလာျပန္ၿပီသမီးရယ္။ ကိုလံဘိုၿမဳိ႕ေတာ္ကေန ေတာေတာင္ လ်ဴိေျမာင္ေတြျဖတ္သြားရတဲ့ ကားလမ္းမိုင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ အင္မတန္ ေကာင္းမြန္သပ္ရပ္ေနတယ္။ လမ္းေပါက္တာ ပ်က္စီးေနတာမေတြ႕ရဘူး။ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုကလည္း လမ္းမိုင္မ်ားစြာမွာ လူေတြစြန္႔ပစ္ထားတဲ့ အမိုက္ေတြ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္လို စြန္႔ပစ္ အမိုက္ေတြ ဘာမွ မေတြ႕ရတာပါပဲ။ သူတို႔က ေတာေတာင္ေရေျမနဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း အင္မတန္ တန္ဘိုးထားၾကတယ္။ သစ္ေတာစိမ္းစိမ္းေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိတယ္။ ပုိၿပီးေတာ့ အံၾသစရာေကာင္းတာေတြကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ပင္လည္ထဲက ကၽြန္းႏိုင္ငံေလးျဖစ္ေပမဲ့ ဘုန္းဘုန္းတို႔ႏိုင္ငံက ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးေတြလို ေနာက္ရိုးမ
ေတာင္တန္းၾကီးေတြလို ၾကီးမားတဲ့ ေတာင္ ေရေျမသဘာ၀ေတြကိုလည္းေတြ႕ရတယ္။ ကႏၵိဆိုတဲ့ၿမဳိ႕ေလးဟာလည္း ေတာင္ေစာင္း ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ၿမဳိ႔ေလးျဖစ္တာမို႔ အရမ္းသာယာတာေပါ့။ သိပ္သာယာတာပဲ။ အရမ္းလည္းေအးခ်မ္းတယ္။
ကႏၵီကေနျပန္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းဘ၀မွာ အရမ္းအဲ့ၾသခဲ့ရတယ္။ အရင္ ဘုန္းဘုန္းက ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ႕ပိုင္း သု၀ဏၰသွ်ံေတာင္ သာသနာျပဳဌာနမွာတာ၀န္က်ခဲ့တာ သမီးသိတယ္ေနာ္။ အခုေလ အဲ့ဒီရွမ္းျပည္နယ္က ဘုန္းဘုန္းေနခဲ့ဖူးတဲ့ သု၀ဏၰသွ်ံေတာင္တန္းႀကီးနဲ႔ ၉၀ ရာႏုန္းတူတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဘေလာ့ ေခါင္းစီမွာ တင္ထားတဲ့ စိမ့္ညဳိ႕ေနတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးေပါ့ ပိုပီးထူးျခားတာက ေလးေဒါင့္ စပ္စပ္က်ေနတဲ့ေတာင္ထိပ္ပုံပါပဲ ဘုန္းဘုန္းျဖင့္ အရမ္းအံ့ၾသတာပဲ။ တိုက္ဆိုင္မႈေတြလား ကံစီမံမႈေတြလားေတာင္ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး သမိးရယ္။ စြယ္ေတာ္ဖူးခ်ိန္ဟာ အင္မတန္အံၾသဖို႔ေကာင္းတယ္
စြယ္ေတာ္မဖြင့္ခင္ ပူျပင္းလိုက္တဲ့ေနဟာ ေျပာစရာမရွိေအာင္ပဲ စြယ္ေတာ္လည္းဖြင့္ေရာ မိုးေတြအုန္႔လို႔ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြထူထပ္လို႔ ခ်က္ခ်င္းတက္လာတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတို႔ အျပန္ခရီးမွာေတာင္ မိုးေရးေတြရဲ႕ၾကားမွာ စိုစိုေျပေျပနဲ႔ ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့သမီးရယ္ အေတြ႕အႀကဳံေကာင္းေတြဆိုတာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အသုံး၀င္ႏိုင္ပါတယ္။ စားေတြဖတ္ရတာ ပ်င္းေနၿပီလား။ ဘုန္းဘုန္းက သမိးကိုေရာ မိသားစုအားလုံးကိုေရာ သတိရလြန္းလို႔ေရးပို႔တာေနာ္။ ဒိေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္ထားဦးမယ္ ေနာက္မွ ဆက္ေရးတာေပါ့ေနာ္။
ေဒးေဒးက်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ။
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိပါေစ။
ဘုန္းဘုန္းဦးသုနႏၵ
ကိုလံဘိုၿမဳိ႕။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ။ ၂၀. ၃. ၂၀၀၉ 10-1. Am
ေဒးေဒးေရ...
အရင္စာထဲမွာ ဘုန္းဘုန္း ဇႏၷ၀ါရီ ၂၆ ရက္ေန႔ သီရိလကၤာကို ေရာက္တယ္လို႔ ေရးခဲ့တယ္ေနာ္။ ၂၇ ေန႔မွာပဲ ေက်ာင္းအပ္တယ္။ ေက်ာင္းလခအျဖစ္ ရူပီး ၂၀၀၀နဲ႔ ေဒၚလာ ၆၀၀ ေပးရမယ္ေျပာတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေပးခဲ့ရတယ္။ က်န္ ၄၀၀ ရာကို ေက်ာင္းတက္လို႔ႏွစ္၀က္ေရာက္မွ ေပးေခ်ရမယ္တဲ့ ဒီကိုထြက္လာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက
သီရိလကၤာသံရုံးမွာ ခရီးသြားဗီဇာ ပဲလုပ္ခဲ့တာမို႔ ေနထိုင္ခြင့္က တစ္လပဲရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ ၾကာၾကာေနၿပီး
ေက်ာင္းတက္လို႔ရေအာင္ ေက်ာင္းသားဗီဇာျပန္လုပ္ရတယ္။ ပထမဆုံး သူတို႔ႏိုင္ငံက သံဃအဖြဲ႕အစည္းထဲပါ၀င္တဲ့ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးဆီက လက္မွတ္ ၂၈ ရက္ညမွာရတယ္။ ၂၉ ရက္ေန႕မွာ သူတို႔ရဲ႕သာသနာေရရုံးကိုသြားရတယ္။ သာသနာေရးရုံးက ေထာက္ခံခ်က္ရၿပီးေနာက္ အဲဒီေန႔မွာပဲ ဗီဇာလုပ္ဖို႔ ဗီဇာရုံးကိုသြားၿပီး လိုအပ္တဲ့ေဖာင္ေတြျဖည့္လိို႔ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ကို ေပးထားခဲ့ရတယ္။ ၃ ရက္ခြါခ်ိန္းတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဗီဇာကိစၥၿပီးသြားသလိုပဲ ခ်ိန္းတဲ့ရက္ သြားယူလိုက္ရုံေပါ့။ ေအာ္ ဘုန္းဘုန္းက ျမန္မာျပည္ကေနလာတာျဖစ္ေလေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ျမန္မာေတြးေတြးေနမိတယ္။ တကယ့္ကိုပဲ၀န္ထမ္းေတြအားလုံး သူ႕အလုပ္သူလုပ္ ပုံမွန္လည္ပတ္ေနၾကတာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ဘယ္လို စာရြက္စာတမ္းဖိုးမွ မကုန္ခဲ့ဘူး။ အရမ္းကို အ့ံႀသမႈနဲ႔ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေတြးေနမိတယ္။ သူတို႔ရုံးေတြမွာ တစ္ျပားမွ မကုန္ပါဘူး သြားလာစရိတ္ပဲ ကုန္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူမ်ားေတြအတြက္ မထူးျခားေပမဲ့ ဘုန္းဘုန္းတို႔လို တင္းၾကပ္တဲ့ တိုင္းျပည္ကလာတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေအာက္ဆိုက္ေတြေပးမွ လက္မွတ္တစ္ခုရတဲ့ တိုင္းျပည္ကလာတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ တကယ္ကိုရင္သပ္ရႈဳေမာျဖစ္ခဲ့ရတာပဲေလ။
ေနာက္ ၃ ရက္မွာ ေပးထားတဲ့ ပတ္စပို႔စာအုပ္ ျပန္ရတယ္။ တစ္ႏွစ္စာ ေနထိုင္ခြင့္ရတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆက္ေနရင္ ထပ္တိုးေပါ့။ ေက်ာင္းအပ္တာေတြ ဗီဖာသက္တမ္းတိုးတာေတြ ျပီးသြားျပန္ေတာ့ တစ္ႏွစ္စာေနဖို႔ အေဆာင္ရွာရျပန္တယ္။ ေလာေလာဆယ္တည္းေနတဲ့ာျမန္မာေက်ာင္းက ေနရာအခက္အခဲေတြေၾကာင့္ အၿမဲေနဖို႔မျဖစ္ဘူး ေနလို႔လည္းမရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုလားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ေနရာရတယ္။
အခန္းခ ရူပီး ၁၅၀၀ နဲ႔ အင္တာနက္ေၾကး ၆၀၀ ။ စားစရိတ္ က ရူပီး ၂၅၀၀ေပးရတယ္။ အင္တာနက္က သုံးသုံးမသုံး ေပးရမွာ ဆိုေတာ့ မထုူးဘူးဆိုၿပီးသုံးျဖစ္တယ္။ မိန္းတကၠသိုလ္ၾကီးနဲ႔ နီးေပမဲ့ ဘုန္းဘုန္းတို႔ တက္တဲ့ဌာနက ေက်ာင္းကေန သီးျခားထုတ္ထားတာဆိုေတာ့ သြားရတာ ေနတဲ့ေက်ာင္းနဲ႔က ေတာ္ေတာ္လွမ္းတယ္။ အသြားအျပန္
ကားစီးရတာ ၄ နာရီေလာက္ၾကာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔နီတဲ့ေနရာ ျပန္ရွာရမွာေပါ့သမီးရယ္။ ကိုယ္အိပ္ဖို႔ ကုတင္ကအစ၀ယ္ရတယ္။ သူတို႔ကအခန္းသက္သက္ပဲေပးတာ။ နည္းနည္းဆင္းရဲေပမဲ့ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳသြားတဲ့ ႏွစ္ေတြေလာက္ မပင္ပန္းပါဘူး။ ေနရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေအးခ်မ္းတယ္ေပါ့သမီးရဲ႕ ေနရာသစ္ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္ ဆိုေပမဲ့ အင္မတန္ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႕အသိုက္အ၀န္းထဲ ေရာက္ေနရတာမို႔ တကယ့္ကိုပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္။ ေန႔စဥ္ေတြ႕ေနရတဲ့ လူမႈ၀န္းက်င္မွာလည္း ျပႆနာမရွိသေလာက္ပါပဲ။ တကယ္ကို အံ့ႀသစရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုပါ။ လမ္းေဘးမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတဲ့သူ မေတြ႕ရသလို ေယာက်ာ္းမိန္းမ အားလုံးဟာ တကယ္ကို ယဥ္ေက်းမႈၾကီး တစ္ခုကိုပိုင္ဆိုင္ထားၾကတယ္၊ သိပ္အ့ံႀသလြန္းလို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြေရးျဖစ္တာပါ။
ေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔နားမယ္ေဒးေဒးရယ္။ ေနာက္တစ္ပါတ္ဆို ၅ ႏွစ္မွ တစ္ႀကိမ္ဖြင့္တဲ့ စြယ္ေတာ္အေၾကာင္းနဲ႔ အျခားသိသင့္တာေလးေတြ၊ ေနာက္ပီး နိုင္ငံတြင္း ဘုရာဖူးခရီးစဥ္ အေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔ဆီက ေတာေတာင္ေရေျမသဘာ၀ေတြကိုလည္းေျပာျပမယ္။ စိတ္၀င္စားစရာေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနၿပီး သစ္ေတာေတြ ဘယ္လိုထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ထားလည္းဆိုတာေတြေပါ့။ စာေရးခ်င္ေပမဲ့ ဆႏၵေတြ မ်ားေနလို႔ ဘယ္ကစေရးရမွန္းမသိေအာင္ကိုျဖစ္ေနရတယ္။ ကဲ့ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ နားၾကမယ္ေနာ္ မနက္ျဖန္ အေတြ႕ၾကဳံသစ္ေတြ ထပ္ေရးမယ္။ အမွန္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းအေတြ႕အၾကဳံေတြ ေနာက္ပိုင္းမွာ မွတ္တမ္းက်န္ရစ္ေစခ်င္တာပါ။
သမီးေဒးေဒး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိပါ။
ဘုန္းဘုန္းဦးသုနႏၵ
ကိုလံဘိုၿမဳိ႕။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ။ ၁၉. ၃. ၂၀၀၉ ၉း၄၉ Am
ေဒးေဒး
ဘုန္းဘုန္း ၂၀၀၈၊ ေဖဖ၀ါရီလ၊၂၁ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းစတက္တယ္။ ေအာ္ ေက်ာင္းဆိုလို႔ ဘာေက်ာင္းမွန္းမသိျဖစ္ေနဦးမယ္။ Sri lanka နိုင္ငံ၊ ကိုလံဘိုၿမဳိ႕ေတာ္က Kelaniya University ပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ B.A ဘြဲရတဲ့သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဓမၼာစရိယေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့သူေတြကို M.A ဘြဲတက္ဖို႔ အသိအမွတ္ျပဳေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းလည္း အဲဒီတကၠသိုလ္မွာ M.A တန္းတက္ေရာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္ေလ။ ဒါက ေက်ာင္း အေၾကာင္းကေန စကားထြက္သြားတာပါ။ အမွန္ေျပာခ်င္တာက အဲဒီမွာေတြ႕ၾကဳံရတဲ့ အေျခအေနေလးနည္းနည္းကိုေပါ့။ ေက်ာင္းကိုဘတ္စ္ကားနဲ႔သြားရတယ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္စီးရတယ္။ စာသင္ခ်ိန္ေတြက သူ႔နိုင္ငံ ဘာသာစကားနဲ႔ (ဆင္ဟာလီေပါ့ေလ) ေလ့လာသူေတြအတြက္ေတာ့ မနက္ပိုင္းကေန ေန႔လည္ပိုင္း တစ္နာရီအထိသင္ရတယ္။ အဂၤလိပ္ ဘာသာယူတဲ့ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေန႔လည္ ၂ နာရီမွစတက္ရတယ္။ ညေန၆-နာရီမွေက်ာင္းဆင္းတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ေနရာျပန္ေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီထိုးေနၿပီ။
နည္းနည္းပင္ပန္းတယ္။ အသြားအျပန္ဆိုေတာ့ တစ္ေန႔ကို ေလးနာရီေလာက္စီးရတယ္။ အရမ္းပင္ပမ္းေပမဲ့ ဘုန္းဘုန္းေပ်ာ္တယ္။ အသားမက်ေသးတဲ့ ေနရာသစ္မွာဆိုေတာ့ အရာရာဟာ စမ္းတစ္၀ါး၀ါးေပါ့။ ဒီလိုပုံနဲ႔ ဆက္သြားလို႔ အဆင္မေျပရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စုၿပီး ကားတစ္စီးေတာ့ စီစဥ္ဖို႔စိတ္ကူးထားတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ သြားလိုက္ေတာ့တယ္။ ဒီလို အခက္ခဲေတြ ရွိေနေပမဲ့လည္း စိတ္ထဲေတာ့ ေအးခ်မ္းေနတယ္ သမီးရယ္။ ဒီမွာေနရတာ စိတ္ထဲမွာ ေတာ့အလိုလိုေအးခ်မ္းေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့မေျပာတတ္ဘူး။ ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ အေမ ကိုလည္းလြမ္းတယ္။ တီတီၾကီးကိုလည္းသတိရတယ္ သမီးတို႔နဲ႕ ခြဲခြါလာတာလည္းမၾကာေသးေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ သတိရတယ္ဆိုပါစို႔။
တီတီႀကီးကိုေတာ့ စိတ္မပူနဲ႔လို႔ေျပာေပးေနာ္။
၂၀ . ၂ . ၂၀၀၉၊ စေနညေပါ့။ ဘုန္းဘုန္းတို႔ဆီမွာ ည ၉း၃၀ အခ်ိန္၊ ခါတိုင္း မီးပ်က္တယ္လို႔ မရွိတဲ့ နိုင္ငံ ရုတ္တရက္ မီးေတြျပတ္သြာားၿပီး။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ထူးျခားေနၿပီဆိုတာ ရိပ္မိတယ္ေလ။
ကိုလန္ဘိုတစ္ၿမဳိ႕လုံးမီးေတြအေမွာင္ခ်ထားတာ။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ တမိလ္သူပုန္ေတြ ေလေၾကာင္းက တိုက္မွာကို သတင္းရလို႔ အေမွာင္ခ်ၿပီးေစာင့္တာလို႔ေျပာတယ္။ သိပ္မၾကာဘူးသမီးေရ ေလေၾကာင္းရန္ ကာကြယ္ေရးစနစ္ေကာင္းေလေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတို႔ေခါင္းေပၚက ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး သီတင္းကၽြတ္မီးရဴးပီပန္းပစ္သလိုပဲ ၀ုန္းဒုိင္းက်ဲေနေတာ့တယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိး တစ္ခါမွလည္း မျမင္ဘူးေတာ့ စိတ္ထဲက နည္းနည္းေၾကာက္ေပမဲ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ တစ္ၿမဳိ႕လုံးေျပးၾက လႊားၾကနဲ႔ အုန္းအုန္းၾကြက္ၾကြက္ညံေနတာပဲ ေကာင္းကင္မွာတိုက္ပြဲျဖစ္တယ္။ ေလယာဥ္ပစ္အေျမာက္သံေတြလဲ ဆူညံေနတာပဲ။
ဘုန္းဘုန္းေတာ့ မေၾကာက္ပါဘူး။ အေတြ႕အႀကဳံေပါ့။ မိနစ္သုံးဆယ္ေလာက္အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ရန္သူ ေလယာဥ္ႏွစ္စင္ကို ပစ္ခ်ႏိုင္လိုက္တယ္တဲ့ သတင္းၾကားရတယ္။ လုံၿခဳံေရးအရမ္းေကာင္းတာပဲ။ ရန္သူဗုံးေဖာက္လို႔ ျပည္သူ ၂၈ ေယာက္ဒဏ္ရာရတယ္လို႔လည္း ၾကားရတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြလဲ မၾကာမၾကာဗုံခြဲခံရတယ္။ အစုိးရဘတ္စ္ကားေပါ့။ အနီေရာင္ကားႀကီးေတြ။ ဘုန္းဘုန္းေတာ့
အႏၱရယ္ကင္းေအာင္ဆိုၿပီ။ အစိုးရဘတ္စ္ကားကိုမစီးဘူး။ တစ္ျခားကားေတြကိုပဲစီးတယ္။ ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔လို႔ တီတီႀကီးကိုေျပာေပးေနာ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီနိုင္ငံမွာ ဘုန္းဘုန္းလတ္တေလာ ၾကဳံေတြ႕ရတာေတြ အမွတ္တရရွိေအာင္ဆိုၿပီး ေရးလိုက္တာပါ။ စား၀တ္ေနေရးမွာ ဆြမ္းကေတာ့ ကိုယ္တုိင္ခ်က္ရတယ္၊ သူမ်ားနိုင္ငံဆိုေတာ့ ကိုယ္နိုင္ငံမွာလို အဆင္မေျပနိုင္ဘူးေလ။ အခုအေျခအေနကေတာ့ အဆိုးႀကီးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနသားတစ္က်ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒီကအေျခအေနေလးေတြ သိရေအာင္လို႔ ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္းေလးေတြပါ ပို႔ေပးထားတယ္ေနာ္။ စေနနဲ႔ တနဂၤေန႔ေတြလာရင္ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ေတြ႕ႏိုင္တယ္။
အျခားေန႔ေတြဆို ေက်ာင္းမသြားခင္ မနက္ပိုင္းေလးေတာ့ေတြ႕နိုင္တယ္ေလ။ တစ္ခါမွ မေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ေနရာမွာ ပညာသင္ယူရတဲ့အခါ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ တီတီၾကီးကို အရမ္းေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သမီးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခါလည္း ေျပာျပလိုက္ဦးေနာ္။ ဘုန္းဘုန္းက အၿမဲေက်းဇူးတင္ အမွတ္တရရွိေနပါတယ္လို႔……..။
သမိးရဲ႕ေမေမ ၿပီးေတာ့ေၾကးေၾကးနဲ႔ ဇူဇူအပါအ၀င္ အားလုံးကိုသတိရပါတယ္ေျပာေပးပါ။
သမီးေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိပါေစလို႔ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။
ဘုန္းဘုန္း ဦးသုနႏၵ
ကိုလံဘုိၿမဳိ႕၊ သီရိလကၤာနိုင္ငံ။
ေဒးေဒးေရ..
အရင္တစ္ပတ္က စာဖတ္ရတယ္ေနာ္၊ သမီးတို႔ မမဇူတို႔ စာေမးပြဲေျဖဖို႔
ဘုန္းဘုန္းဆီ လာတဲ့အခိုက္ကာလေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားက
စပြန္ဆာေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြျဖစ္တယ္ေလ။ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းက႑ကလည္း
အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ဒီေနရာမွာ ေျပာျပဦးမယ္။ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ခင္တဲ့
သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက ျပည္ပကို အရင္ေရာက္ႏွင့္တယ္။ သူက အေျခအေနေတြေျပာျပတယ္။
လာခ်င္ရင္စပြန္ဆာေပးမယ္ေျပာတယ္။ ဒါက အရင္က ခင္ခင္မင္မင္ေနခဲ့ၾကလို႔ေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းဆိုတာ အားလုံးအေပၚမွ်မွ်တတ ေပါင္းရတယ္။
ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ေပါင္းသင္းရတယ္။ ဒီလူနဲ႔ေပါင္းလို႔
ႏွစ္နာႏိုင္တယ္ထင္ရင္ ခပ္ခြါခြါေပါင္းေပါ့။ အေကာင္းဆုံးက ေတြ႕ၿပီဆိုတာနဲ႔
အၿပဳံးနဲ႔ႏုတ္ဆက္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး
ကိုယ္က အရင္ဦးေအာင္ႏုတ္ဆက္ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းေၾကာင္းေတြေပါ့။
ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက လူ႕သဘာသပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္းပါ။
လူ႕သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ က်ယ္၀န္းတယ္သမီးရယ္။
ဘုန္းဘုန္းေနရတဲ့ပတ္၀န္းက်င္၊ သမီးေနရတဲ့ပတ္၀န္းက်င္အားလုံးဟာ
သဘာ၀ေတြပဲေပါ့။ ဒီသဘာ၀ေတြကုိ ေလ့လာထားရင္ သဘာ၀ေတြနဲ႔
လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ေနတတ္ရင္ သမီးအဆင္ေျပၿပီေပါ့။ လူေတြရဲ႕သဘာ၀ကို
သိေလေလ ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္ေလေလပါ။ လူတိုင္းဟာ ညွင္သာေပ်ာ့ေျပာင္းမႈကို
ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ကိုယ္က ခ်ဳိသာတဲ့စကားနဲ႔ဆက္ဆံတာကိုလိုခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့
ကိုယ္လိုခ်င္ရင္ ကိုယ္ကလည္းအဲ့ဒီလိုက်င့္သုံးမွရတယ္။ ကုိယ္ကေတာ့
ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေျပာမွႀကိဳက္တာ။ သူမ်ားကို ကိုယ္ကေျပာေတာ့ နည္းနည္းတင္းမာေနရင္
သူမ်ားဘယ္သေဘာက်မလည္းေနာ္။ ဒါကလဲ လူသဘာ၀ပါသမီးရယ္။ လူဆိုတာ အတၱ ဆန္ၾကတယ္။
သူ႕ကိုယ္သူ ေရွ႕တန္းတင္က်တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေရွ႕တန္းတင္က်တဲ့
လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ သူမ်ားကို ေရွ႕တန္းတင္သူေတြဟာ ေအာင္ျမင္တာမ်ားတယ္။
ဒါကို ဘုန္းဘုန္းဥပမာနဲ႔ေျပာမယ္ေနာ္။
လူမွာ စာနာမႈလိုအပ္တယ္ေလ။ လုပ္စရာရွိရင္ ေရွ႕ကေနလုပ္။
အခြင့္အေရးကို ေနာက္မွယူ အဲ့ဒိလိုေနတတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ေပးေနာ္။ အရင္က
ဘုန္းဘုန္း မၾကာမၾကာ ေျပာေျပာေနတာ။ လူမွာ စာနာတတ္ရတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္း
သို႔မဟုတ္ ေမာင္ႏွမေတြအမ်ားႀကီးၾကားမွာ စားေသာက္စရာနည္းနည္းရွိတဲ့အခါ
ကိုက စာခ်င္တဲ့ဆႏၵကို ခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး မစားပဲေနတာမ်ဳိး။
ကိုယ္ကအေလ်ာ့ေပးၿပီ သူတို႔ေလးေတြေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ေနတာကို
ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားရတယ္။ သူမ်ားေပ်ာ္ရြင္မႈေတြကို
ၾကည့္ၿပီးေပ်ာ္ရွင္တတ္လာရင္ သူမ်ားအဆင္ေျပမႈကို ၀မ္းသာတတ္လာရင္ ဘ၀ဟာအလိုလိုအဆင္ေျပာလာလိမ့္မယ္။ ပါဠိစာေပမွာေတာ့ မုဒိတာ လို႔ေခၚတယ္ေလ။
ဒီေနရာမွာ စကားသင့္တုန္း သမီးတို႔လူေနမႈဘ၀မွာ
အၿမဲၾကားေနရတဲ့ ဒါနဆိုတာကို ဘုန္းဘုန္းေျပာျပမယ္။ ဒါန= လွဴတယ္။ ေပးတယ္။
ဆိုတာ ဒါနဆိုတဲ့ ပါဠိစကားလုံးေၾကာင့္ႀကီးက်ယ္ေနတာ။ အမွန္ေတာ့ ဒီဒါနဆိုတာ
ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ စတဲ့ ျမင့္ျမတ္သူေတြကို လွဴမွ ဒါနမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါနဆိုတာကို အမ်ားနားလည္းေအာင္ဘုန္းဘုန္းေျပာျပမယ္။
ဒါနဆိုတာ ကိုယ့္ဆီမွာရွိတဲ့ ျပည့္စုံမႈေတြကို
မျပည့္စုံသူေတြနဲ႔ မွ်ေသခံစားျခင္းလို႔ ဘုန္းဘုန္းေတာ့ ဖြင့္ဆိုတယ္။
ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ပိုလွ်ံမႈေတြထဲက မျပည့္စုံသူေတြနဲ႔ မွ်ေ၀ခံစားတတ္ရင္
အဲ့ဒိီလူဟာ ဒါနနဲ႔ေနတဲ့သူေပါ့။ ကိုွဆီကပိုလွ်ံတဲ့ အစားအစာနဲ႔ အျခားလိုအပ္မဲ့ အရာေတြကို မွ်ေ၀သုံးစြဲစမ္းပါ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ ရလာလိမ့္မယ္။ ေအာက္ထစ္ဆုံး
ေခြးေၾကာင္စတဲ့ သတၱ၀ါေလးေတြကို စိတ္ေကာင္းေကာင္နဲ႔မွ်ေ၀တာဟာလည္း ဒါနပဲေပါ့။ ကိုယ္အသုံးမလိုေတာ့တဲ့
အ၀တ္ေဟာင္းေတြကို ကိုယ့္ေလာက္မရွိတဲ့ လိုအပ္တဲ့ ဆင္းရဲေနတဲ့ ကေလးေတြကို
စိတ္ထားျဖဴစင္စြာနဲ႔ မွ်ေ၀ေပးတာဟာလည္း ဒါနပဲေပါ့။ ဒီေနရာမွာ စိတ္ထားက
အရမ္းအေရးႀကီးတယ္။ အမွန္တကယ္သူတို႔ေလးေတြ အဆင္ေျပပါေစဆိုတဲ့စိတ္ထားနဲ႔
ေပးဖို႔လိုတယ္။ ကိုယ္က အသုံးမျ႔ပဳေတာ့တဲ့ အ၀တ္အထည္ေဟာင္းေလးေတြကို
လိုအပ္တဲ့ ကေလးေတြကိုေပးလိုက္လို႔ သူတို႔ေလးေတြ
ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ရြင္ၾကမလဲဆိုတာကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ ၀မ္းသာေလေလ ကိုလည္း
ၾကည္ႏူးမႈမ်ားမ်ားျဖစ္ရေလပဲေလ။ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္တာကို ၾကည့္ၿပီး
ၾကည္ႏူးရတဲ့ကိုယ့္စိတ္ဟာ ကိုယ္ကိုတိုင္း ရယူလိုက္ရတဲ့
ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔မတူပါဘူး။ သူမ်ားေပ်ာ္တာကို ၀မ္းေျမာက္တတ္တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈက
ပိုၿပီးေတာ့ ေလးနက္တယ္။ ဒါကို မုဒိတာ လို႔ေခၚတယ္သမီးရယ္။
ဒိေနရာမွာ သမီးအဓိကမွတ္ရမွာက ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ
အေလ်ာ့ေပးၿပီးဆက္ဆံပါ။ မိသားစူေတြကို စာနာပါ။ ဒါနဆိုတာ ျပည့္စုံမႈေတြကို
မျပည့္စုံသူေတြနဲ႔ မွ်ေ၀ခံစာျခင္းျဖစ္တယ္ ဆိုတာမွတ္ထားေနာ္။
ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔နားလိုက္ၾကဦးစို႔သမီးရယ္။
သမီးေဒးေဒး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိပါေစ။
ဘုန္းဘုန္းဦးသုနႏၵ
ကိုလံဘိုၿမဳိ႕။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၊ ၁၇. ၃. ၂၀၀၉ ၁၀း၄၇ Am
