ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိၾကပါေစ

ၾကြားတယ္လို႔ေတာ့မထင္နဲ႔ေနာ္ စင္ကာပူကေန ၂၉-၅-၂၀၁၀ ည ရထားနဲ႔ မေလးရွားကိုလာေတာ့ လမ္းခရီးမွာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေပမဲ့ မေျပလည္တာေလးတစ္ခုေတာ့ရွိခဲ့တယ္။ တြဲ L4 ထိုင္ခုံနံပါတ္ 7 အိပ္စင္မွာေနရာရတယ္။ ကိုယ္က အေပၚထပ္ေပါ့။ ေအာက္အိပ္စင္မွာေတာ့ တရုတ္မေလးတစ္ေယာက္ သိပ္ၿပီး ေတြးမေနနဲ႔ဦးေနာ္ နီတာရဲ ကေလးငယ္နဲ႔ သားသည္မိခင္တစ္ေယာက္ပါ။ တစ္ညလုံးလိုလို ငိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ေၾကာင့္ တစ္ညလုံး အိပ္လို႔မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာကိုနားလည္ခံစားရသလည္းဆိုတာကို အမွန္အတိုင္းေရးရရင္ စာနာမိတာက ကေလးအေမကိုပါ။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ခရီးသြားေတြကို အားနာေနတဲ့ မိိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔အမူအယာ နဲ႔ ကေလးငယ္ အီေနတာကို သနားကရုဏာ သက္ေနတဲ့ မခင္တစ္ေယာက္ရဲ႔ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရတယ္။
ကိုယ္ကလည္း အေမနဲ႔ကြဲကြာေနတဲ့နစ္ေတြၾကာေတာ့ တစ္ညလုံး ေမေမ့ဆီစိတ္ေရာက္ေနတယ္။ မေရမရာ အေတြးေတြနဲ႔ ဟိုလိမ့္ဒီလိမ့္နဲ႔ kl ကို မနက္ ၆ နာ၇ီေလာက္ေရာက္လာေတာ့ အနာေနတဲ့မ်က္နွာေလးနဲ႔ ၿပဳံးျပေနတဲ့ တရုတ္မေလးကိုျမင္ရတယ္။ ကိုယ္လည္း စာနာစိတ္နဲ႔ ၿပဳံးျပရင္ May you be happy! လို႔နုတ္ဆက္လိုက္တယ္၊ ေနာက္ May you be free from danger! လို႔ လည္းေျပာလိုက္ေရာ လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီ thanks တဲ့ ေနာက္ေတာ့ သူ႔သားေလးအတြက္လည္းဆုေတာင္းေပးပါဦးဆိုလို႔ ရထားဆင္ခင္ေလး ျပာတိျပာယာနဲ႔ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ရေသးတယ္။ ေအာ္ ေရးခ်င္တာက ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္္ ေအာ္ သိၿပီ သူတို႔သားအမိကိုႀကည့္ၿပီး တစ္ညလုံး အိပ္မရေပမဲ့ စိတ္ဆိုးေဒါသ မထြက္ခဲ့တဲ့အျပင္ အေမ့ကို ပိုမို သတိရတာမိတာပါပဲ။ အေမေအးခ်မ္းပါေစ။ အခြင့္ရရင္ေတာ့ မုံရြာဂ်စ္တူးတို႔အဖြဲ႔နဲ႔ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ လမ္းႀကဳံတုန္း ေၾကာ္ျငာ လိုက္တာေနာ္။
အားလုံးေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိၾကပါေစ။

ေအာ္ ေမ့ေနလို႔ မေလးလည္းေရာက္ေရာ အျပင္းဖ်ားလို႔ ေဆးကုလိုက္ရတယ္ ထမင္း သုံးရက္ မစားနိုင္လိုက္ဘူးဗ်ာ။