(22-01-2011)စေန ေန႔ ေက်ာင္းလည္းပိတ္တာနဲ႔ မကုဋာရာမ ျမန္မာေက်ာင္းကို အလည္သြာျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အလည္ဆိုတာထက္ ျမန္မာျပည္ကေနလာတဲ့ လူၾကဳံဦးဇင္းတစ္ပါးဆီမွာ ေဒၚလာႏွစ္ရာ နဲ႔ ဖက္ၾကမ္းေဆးလိပ္ေတြ ပါတယ္ဆိုလို႔ သြားတာပါ။
ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ လူႀကဳံ ဦးဇင္းေလးက နစ္နစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္လိပ္ေပ်ာ္ေနေလရဲ႕ ဒါနဲ႔အလိုက္မသိရာ ေရာက္မွာစိုးလို႔ မနိုးေတာ့ဘူး၊ ခင္မင္ရာသူငယ္ခ်င္းေတြရွိရာ ဟို၀င္ဒီထြက္နဲ႔ တစ္ေနရာမွာ အၾကာၾကီးမေနမိဘူး။ ဘယ္ေနလို႔ေနရမွန္းမသိတာလည္းပါတာေပါ့ေလ မကုဋမွာ ေနရာမရေတာ့ အားနာတတ္သူပီပီ ေနစရာမရွိတာေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ ေညာင္ပင္ေအာက္ ေက်ာင္းသားရုံးခန္းကို ခဏ၀င္ေတာ့ ေပါက္စီလို႔ခ်စ္စနိုးေခၚတဲ့ ဦးဇင္းေလးကိုေတြ႕တယ္ သူက ပရင့္ထုတ္ေနတာ ဘာေတြလည္းေမးေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ ပရင့္ထုတ္ေနတာတဲ့ ရုံးခန္းပိုင္ ပရင္တာဆိုေပမဲ့ တစ္ရြက္ ရူပီး ၂၀ ေပးရတယ္။ သူေငြရွင္းေနတာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရူပီး ၈၀၀ က်တယ္။ ေအာ္မဆိုးဘူးေပါ့ စိတ္ထဲ ေတြးမိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ထိ အမႈမဲ႕ အမွတ္မဲ့ပဲ ေနမိတယ္ ဘာအေတြးမွ မေပၚေသးဘူး။ ခဏေနေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ဦးဇင္းေလး နိုးေနတာ ေတြ႕ေတာ့ သူက မွာလိုက္တဲ့ပစၥည္းနဲ႔ လူႀကဳံပါးတဲ့ ေဒၚလာႏွစ္ရာကိုေပးတယ္။ ေဆးလိပ္ကို တမင္တကာလွမ္းမွာထားတာဆိုေတာ့ ေဆးလိပ္ဖိုးရွင္းေပးရမယ္ဆိုတာ သိတယ္ေလ။ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲေမးေတာ့ သူက အားနာပုံရတယ္ မေျပာဘူး။
ေဘးနားက Sodavid ေခၚတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဦးဇင္းက ၀င္ရွင္းေပးတယ္ မင့္ေဆးလိပ္က ျမန္မာေငြ ၅၀၀၀ ဖိုးရွိလား မရွိေလာက္ဘူးေနာ္ ဒါဆို ရူပီး ၅၀၀ ဆိုရတယ္မဟုတ္လားေျပာေတာ့ ဦးဇင္းေလးလည္းလက္ခံတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ျမန္မာေငြ ၅၀၀၀ က်ပ္ထက္ပိုၿပီး ရူပီး ၇ ရာေပးလိုက္တယ္ ရ၀၀၀ ေက်ာ္ေပါ့။ ဒီအထိ အေတြးက ဘာမွ မ၀င္ေသးဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ ကိုယ့္ေနရာဆီျပန္လာတယ္။ နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ ၆ နာရီေလာက္မွ ေရာက္တယ္။ လြယ္အိတ္ကေလးခ် အ၀တ္လွဲေတာ့မွ ခါးပန္းႀကဳိး TV ေရွ႕မွာ တင္းနစ္ကစားတာၾကည့္ရင္း ေမ့က်န္ခဲ့မွန္းသိေတာ့ ဦးဇင္း Sodavid ဆီဖုန္းဆက္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ ခါးပန္းႀကဳိးေလးကို ယူၿပီး ေက်ာင္းသားရုံးခန္းထဲမွာေနတဲ့ ေပါက္စီလို႔ေခၚတဲ့ ဦးဇင္းေလးကို ေပးထားလိုက္ပါဦး ေနာက္မွလာယူမယ္လို႔ လွမ္းမွာရတယ္။
ဒီေတာ့မွ ရွက္စရာေတြးတစ္စ ၀င္လာတယ္
ငါက ဖက္ၾကမ္းေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လို႔ ျမန္မာျပည္ကို တကူးတက ခက္ခက္ခဲခဲမွာရတဲ့ ကုန္က်ေငြက ျမန္မာေငြ ၇၀၀၀ ေက်ာ္ ရူပီး ရ၀၀ ေပါ့။ ဒီဦးဇင္းေလးေပါက္စီက အဂၤလိပ္စာေလ့လာဖို႔ အတြက္ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳဖတ္ခ်င္လို႔ ကုန္က်ခံၿပီးသုံးတဲ့ ေငြကလည္း ရူပီး ၈၀၀ ကုန္တယ္။ ကုန္တဲ့ေငြခ်င္းေတာ့ မတိမ္းမယိမ္း ဆိုေပမဲ့ ဒီအခါမွ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္လာတယ္။ ရွက္စရာအေတြး ၀င္လာတယ္။ အဂၤလိပ္စာေလ့လာဖို႔ စာဖတ္ဖို႔ အသုံးျပဳတာနဲ႔ အေရမရ အဖတ္မရ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ ကုန္က်ခံတာနဲ႔ အက်ိဳးရလဒ္ဘယ္ေလာက္ကြာလည္း ေန႔စဥ္ ဖာသိဖာသာေနလာတာ ဘယ္လိုအေတြးမ်ဳိးမွ မရွိေပမဲ့ ဒီေန႔ေတာ့ နိုင္းယွဥ္စရာ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ေနေတာ့ တစ္ကယ္ကိုရွက္ေနမိေတာ့တယ္။
ရွက္ဖို႔လည္းေကာင္းတယ္။ ေဆးလိပ္ကင္းစင္နယ္ေျမေတြ သတ္မွတ္ထားတာ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ ဥပေဒေတြ ထုတ္ၿပန္ထားတာ က်န္းမာေရးထိခိုက္နိုင္ပုံနဲ႔ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ပြါးနိုင္တာ ေတြသိသိၾကီးနဲ႔ မ်ား ငါမို႔လို႔ တမ္းတမ္းတတ ဒီျမန္မာဖက္ေဆးလိပ္ကိုမွ ေသာက္ခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕လို႔ ကိုယ္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္မိသလို
ေငြကို ပညာေရးအတြက္ အက်ဳိးရွိရွိသုံးေနတဲ့ ဦးဇင္းေလးေပါက္စီနဲ႔ ဆိုးက်ဳိးေတြကို ေပးတတ္တဲ့ ေဆးလိပ္အတြက္ အသုံးျပဳမိတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ နိုင္းယွဥ္လိုက္ရင္ အင္း…. သိပ္ရွက္စရာပဲေပါ့ဗ်ား။
ေပါက္စီေလး ေအးခ်မ္းပါေစ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဘၾကီးသု
May you be happy!
Do not hate people who seem weak and powerless. They may have something to offer you in their own way.
No comments:
Post a Comment